Tomas Bachot

1989 ° - ANTWERPEN 6

Tomas Bachot (°1989 te Malle, woont en werkt in Zoersel en Cluj (Roemenië)) is fotograaf en boekenmaker. In 2016 behaalde hij een masterdiploma aan School of Arts/KASK te Gent met de reeks 'Those who eat fish from the cyanide lake improve their sex life'. Bachot's project onderzoekt zijn macht om anderen, in dit geval de bevolking van het Roemeense Apuseni gebergte, voor te stellen. Hij mixte verschillende realiteiten over dezelfde plek door te experimenteren met zijn fotografische stijl. Daarnaast vroeg hij ook aan de Roemenen waarmee hij in contact kwam, om op zijn foto’s te reageren. De feedback die zij gaven, gebruikte hij om nieuwe beelden te maken. “Those who eat fish from the cyanide lake improve their sexlife.” Deze sussende woorden kreeg Tomas Bachot te horen van de burgemeester van een Roemeens dorp. Ze werden de motor en de titel van zijn werk. Wat begon als een foto-documentair onderzoek naar de heropening van de goudmijnen in Roemenië, mondde uit in een onderzoek naar de kern van het documentair fotograferen zelf. Tomas Bachot benadert zijn onderwerp en de mensen die hij fotografeert vanuit een grote oprechtheid en betrokkenheid. Hij verwerpt de vooringenomenheid van het zogenaamd ‘objectieve’. Tomas fotografeert ‘tussen de mensen’ en delft in de goudmijn die dat oplevert: een verrijkt kijken. Hij gaat persoonlijke relaties aan, reist met deze mensen mee in een bus van België naar Roemenië en verblijft niet in hotels maar in hun woonkamer. Tomas durft zich te laten leiden door hun blik en verlegt zo de grenzen van zijn eigen kijken. Tomas' fotografie is een spiegelspel waarin zowel de fotograaf als zijn onderwerp elkaar bevragen en antwoorden zoeken. Die houding geeft ademruimte aan wat er onder het beeld leeft. Hij graaft niet alleen naar de diepte van zijn onderwerp maar ook naar de gelaagdheid van zijn eigen positie als fotograaf. De visuele verhalen van Tomas getuigen van de kracht die hij als fotografisch verteller heeft. Hij geeft onverwachte wendingen, mysterie en de verbeelding van de kijker het respect dat ze verdienen. (Bron: Anna Luyten, .tiff 2016, FOMU)